მოგესალმებათ საიტის ადმინისტრაცია მოგესალმებით,ჩვენი ლიტერატურული ვებ-გვერდი წარმოადგენს სერვერს, სადაც ახალგაზრდებს შეეძლებათ გამოაქვეყნონ თავიანთი სალიტერატურო ნაშრომი.საიტის ადმინისტრაცია აყენებს შემდეგ პირობებს......
1. საიტზე დაუშვებელია ბილწსიტყვაობა. 2. ადმინის მოთხოვნა მხოლოდ შესაძლებელია მაშინ როცა საიტზე შეცდომაა გაპარული. 3. ვინც კომენტარებში უცენზურო სიტყვებით მიმართავს ნაშრომის ავტორს მის იპზე დაიდება ბანი!
მადლობთ ყურადღებისთვის! მთავარი ადმინის სკაიპია: jambera
მითამაშია სარკის წინ პანტომიმა, დამიდგამს ანტრე, ღამემ უძილომ, რა არ მაპოვნინა, მოვგავდი მხატვრებს. მითამაშია ძილის წინ სიზმარი, ეშვება ფარდა, მითამაშია ეშმაკის მანქანით, თხემამდე მჭამდა. მე ათასნაირ ნიღაბს ვირგებდი, სიფხიზლის, თრობის, მითამაშია მე თვითმკვლელიც, დრამები ტრფობის. მე კაპიტნობაც მითამაშია, დაღუპულ გემის, ის რაც ვერაფრით ვერ ვითამაშე, თავია ჩემი.
საჭეს ვუზივარ საკუთარი თავის და ვხედავ, გარდასულ სისხლთა ნისლი მოსავს დარჩენილ სავალს, მახსოვს ბავშვობა შავ–თეთრი და სიცივე დღე–ღამ, ვითარცა უხმო მომღერალი მდუმარედ დავალ.
მე მახსოვს ტაძრის განთიადი, ტკივილი ყველა, მახსოვს შიმშილის მოტყუება, თითები ცივი, ახლა კარივით შემოაღო თვალები დედამ, რომელმაც ღმერთი ჩაიტია გულში და ტირის.
დედის მარჯვენა, მარცხენა და ჩემი ძმის ხელი, ასე დავყავდით, ხელჩაკიდულ დავყავდით მაშინ, ახლა კი ვიქეც საკუთარი სიბნელის მცველი, ვინც თვითმკვლელობას გამოიწვევს დუელში ღამით.
მივდივარ, თუმცა საკუთარი ჩრდილივით დამდევს, თვალები დედის, შიმშილი და გარდაცვლა ხანის, დღეს კი საღამო დამიდგება სიკვდილის თავდებს, ხვალ კი სიცოცხლით ამევსება თუმცაღა ტანი.
ასეა სულ და ვეღარ გატყდა ვერცერთი ნავსი, მინდა გარღვევა, ნისლის გარღვევა ვიდრე და სანამ, წყდება წითელი ნაკვალები სისხლის და ქარში, მივდივარ, ერთსაც მოვიხედავ და ისე წავალ.
არ გეკადრებათ ქალბატონო ასეთი მზერა, თქვენ უნდა უფრო ალუბლების ჰგავდეთ არომატს, და ვინაიდან სპორადული ფიქრები გეცვათ, შერი–ბრენდიდან ლურჯ კაბაზე წითლად გაკოცათ
წვეთმა. და უფრო ჩაიტიეთ ბარი სირცხვილში, ვიდრე ღიმილი–გაისროლეთ ბრმა ტყვიასავით, თუმცაღა ასე მარტოდ–მარტო ზიხართ ვინ იცის, არ იმჩნევთ ცრემლებს, გულს გაწვებათ ის ნიაღვარი.
ზიხართ და უკვე მერამდენედ აბეზარ ვაჟებს, თავაუწევლად გაისტუმრებთ ცივი უარით, მომიგდეთ მზერა, უხალისოდ მიყადრებთ წამებს, ფიქრით, რომ ერთი აბეზარი მეც ვარ სტუმარი.
არა თქვენ ცდებით ქალბატონო, შეცვალეთ მზერა, ელეგანტური ისტერიით რომ იკლავთ ფილტვებს, მოგეხსენებათ ის თუ რა სურთ აბეზრებს თქვენგან, მე მაპატიეთ, მინდოდა მხოლოდ 110 სიტყვა.
არ გეკადრებათ ქალბატონო ასეთი მზერა, თქვენ უნდა უფრო ალუბლების ჰგავდეთ არომატს, და ვინაიდან სპორადული ფიქრები გეცვათ, შერი–ბრენდიდან ალუბალმა წითლად გაკოცათ.
მორცხვი გოგოსავით დადგა გამთენია, მზემ რომ კულულები გზამდე ჩამოშალა, გულში რაც კი მქონდა ყველა დამელია სევდა, ჰო და ახლა ისევ გამოსავალს
ვეძებ. იყურები შავთეთრ სურათიდან,, ლურჯი თვალები რომ შავად შეგიღება, მზის კულულებს შორის ვდგავარ შუაში და შენს თვალებზე წერით ალბათ შებინდდება.
მზემ კი მერამდენედ უკვე სხივით დამჭრა, კივის სექტემბერი შეშლილ პოეტივით, შენთან მაპატიე ჩემი გული დამრჩა, ცოტა სიგიჟით და გრძნობით მოფენილი.
მიყვარს ის სიშორე, ის რაც შენამდეა, დაღლილ ნაბიჯებით სავალს რომ ვამოკლებ, მე ის გზებიც მიყვარს,მიყვარს მისი გავლა, და ის გაღიმება თუნდაც სულ ხან მოკლე.
წერილი ინგლისელ ქალს(რომელიც ჩემზე გაცილებით უფროსია)
რა უსაშველოდ ჩამოთოვა ჩვენთან მარგარეტ, ლოლოებივით გამეყინა ახლა სხეული, ეს უძილობის აჩრდილებიც ისე მაბრაზებს... და იბადება მორიგი ტანჯვა ღამისეული.
თქვენ გახვალთ გარეთ, მოუხდებით ლონდონურ წვიმას, კოხტა ნაბიჯით გაუყვებით ინგლისურ ქუჩებს, იცით, აქ ჩვენთან გაზაფხულს, რომ არასდროს ძინავს, უბრალოდ ზამთრის თავხედობას ღიმილით უმზერს.
მორიგ სიგარეტს მოუკიდებთ, აწვალებთ ასანთს, გააბოლებთ და მოფრინდება ფიქრი თბილისზე, ლონდონის წვიმა დაგიხატავთ თბილისის ანძას, იცით, მარგარეტ, ვინც ეს ნახა ვეღარ ივიწყებს.
მთვარეა, ახლა ისე ახლოს, ხელსაც შეახებ, და მის გარშემო კეკლუცობენ თეთრი ფიფქები, მე გწერთ მარგარეტ, თუმცა არ მაქვს იმის იმედი, რომ თქვენ ოდესმე შეიტყობდეთ ამის შესახებ.
